Kod da Vinci...

Kuba

Otóż to

Madzia · Gość

Ja uważam, że jeśli ktoś głeboko wierzy i wie, w co wierzy, to nic tego nie zmieni. Jestem chrześcijanką, chodzę do kościołai czuję się członkiem Kościoła. Oglądałam film i czytałam książkę, ale nie podchodzę do tego jakoś negatywnie. To jest dla mnie neutralne, lecz gdybym miała ocenić, to mówię jedno: oceniam negatywnie!!! Wiem w co wirzę. Ksiąka tego na pewno nie zmieni. Rozmawiałam na ten temaz z księdzem, który jest moim kuzynem. Powiedział, że ludzie często ulegają takiej fikcji, takim bredniom. Dodał, że jeśli wierzę i jeśli inni wierzą, to nic tego nie zmieni.

myszabellahaiku

Ja sama piszę.
Wiele razy piszę głupoty w stylu latających krów, pistoletu na papierosy i aniołów palących marihuanę i załatwiających żywym amfetaminę z Nieba, w paczuszkach z napisem 'from God to bless'.
I to jest właśnie fikcja literacka. Coś, co urodziło się we łbie autora, i z czego można zrobić kawałek opowiadania.
i osobiście czytam fantastykę. Każdy ma swoje gusta. A powracając do Browna, cieszę się, że dopiekł kościołowi w jakiś sposób. Patrząc na tle historycznym na poczynania kościoła, naprawdę nabiera się zwątpienia. Ja nie wierzę w kościół - ja wierzę w Boga i Anioła Stróża.
A co do fikcji literackiej obrażającej uczucia, trudno. Było nie czytać, nie patrzeć, udać, że nie istnieje. I byłby spokój Wink

Pozdrawiam!

Kuba

Nie można poweidzieć, że dopiekł Kościołowi, bo jest za malutki na to. Takich Brownów na przestrzeni ponad XX wieków od kiedy Kościół istnieje było mnóstwo, ale żaden nie zdołał nawet w mały sposób zachwiać Jego powagą!
I będzie ich więcej.
Szkoda jednakowoż, że się z tego cieszysz... ;/ Kościół to MY. Uderzając w Kościół Brown bije NAS! Matka-Kościół to wspólnota wierzących.

myszabellahaiku

Ehh.. może to dlatego się cieszę, że się nie czuję częścią kościoła. Ja czuję sie odrębną jednostką, która wysłucha długiego ochrzanu w dniu swojego sądu. Ale jednak... ja jestem z takich, co to muszą zobaczyć/poczuć/usłyszeć/oberwać by uwierzyć. I dziś wierzę.... nie we wszystko, ale w Boga i Anioła Stróża na pewno. A dowodem na to jest chociażby to, że dziś jestem żywa i piszę te słowa. Pozdrawiam! Rolling Eyes

Kuba

Wiara to nie jest to samo co wiedza...
Jak już coś poznasz, to nie możesz w to wierzyć, bo to już wiedza (a nie WIARA).
Pzdr

myszabellahaiku

jeśli o to chodzi, to wierze w to, czego nie mogę pojąć, wierzę w to, co pojmuję, ale zarówno w jedno i drugie potrafię zwątpić z biegiem czasu.
jeżeli ktoś mi każe zjeśc owsiankę, to oczyiste, że jej nie zjem. ja musze się do czegoś sama przekonać.
ale ciesz się swoja wiarą. niektórym tylko to zostało.
Pozdrawiam!

niePUNKtualna

Oj, rozpocząc z mysza dyskusje o wierze to bardzo nierozsądne posunięcie Wink

Ja tez nie wierze w Kościół. Ani w Biblię. Wierze za to w kogoś, kto nad nami czuwa, takiego boga przez małe 'b'. Wierze w przeznaczenie. Wierzę w miłość. Wierzę w to, że znajdzie sie ktos, kto mniepokocha taką, jaką jestem. Wierze w optymizm.
Wiara to nie tylko Kościół, ale wazne uczucie, które nami targa. I dla mnie wazniejsze jest to uczucie, niż ta rozpowszechniona fora w postaci religii.

pozdrawiam

Kuba

W chrześcijaństiwe nie ma przeznaczenia. Ono wyklucza wolną wolę człowieka, a takową nam Pan Bóg na szczęście podarował...
Pozdrawiam
PS. Wyznanie wiary (w każdą niedzielę w kościele na mszy): "(...) Wierzę w jeden, święty, powszechny i apostolski Kościół (...)". To zdanie mówimy w każdą niedzielę. Puste słowa???

niePUNKtualna

Kiedy idziesz do kościola dlatego, że mama karze, to chyba raczej tak.
utożsamiam się za to ze słowami 'Ojcze nasz'.

pozdrawiam

myszabellahaiku

nieczęsto, ale jeśli już, to się modlę 'po amerykańsku'. Nie uznaję ścisłych formułek - ja rozmawiam z NIM. Czy NIMI.
ew. zmawiam zdrowaśkę i wieczny odpoczynek nad grobem pra-pra babci.
Ze zmarłymi też rozmawiam nad grobem bez formułek. bo formułkii to teksty, które wymyślił ktoś, a nie Twoja własna rozmowa z Bogiem.
ja Bóg piszę z dużej, tak samo jak II WŚ. z przyzwyczajenia i przezorności.
Pozdrawiam! Twisted Evil

Agata

Wiem, ze Kościół to ludzie, ale ja w Kościół nie wierzę. Wierzę w ludzi. Byłam uczestnikiem tylu 'kościelnych' wydarzeń i nie chciałabym przyżyć tego jeszcze raz.
Kościół, namawiając mnie do wiary, sam mi ją odbiera.

Wiara jest jednak potrzebna. W coś trzeba wierzyć, np. w Boga, choć chwilami Kościół też potrafił mi to wyperswadować z głowy.

Bo jeżeli się przejedziemy na człowieku, powiemy, to tylko człowiek, a jeżeli przejedziemy się na Kościele?

Może ja po prostu nie trafiłam na TEN Kościół!

Kuba

Agata co to za herezje???

Agata

Nie chcę tu nikoigo urazić, mnoże i jakoś tak chaotycznie się wypowiedziałam, po prostu czuję sie przez kościół zraniona i już. Nie wierzę w instytucję Kościoła, bo wiele rzeczy mi nie odpowiada, bo przeszkadza mi często dewocja, bo to są tylko ludzie, którzy pod habitem mają sztylety.

PS O co ja widzę, Kuba tez się wybiera na pielgrzymke

Kuba

Z tymi sztyletami to przesadzasz!
Wszędzie są tylko ludzie. Zastanawia mnie tylko czemu więcej batów dosttaje Kościół (przez duże K!) niż na przykład instytucja państwa (jako takiego), które jest baaaardzo skorumpowane, pełne afer etc. Czemu ludzie nie ufają księżom, a ufają politykom?
"Lepiej się uciec do Pana, niż pokładać ufność w książętach." To jest ważne zdanie...

PS. Agata jak się dobrze na stronie pielgrzymkowej wczytasz, to się dowiesz, że nie wybieram się pierwszy raz Wink

Agata

Od Kościoła oczekujemy wiecej, bo to Ci ludzie, którzy poznali, którzy mają swiatło, którzy mają komżę i rzucaja górnolotnymi słowami, przepieknymi metaforami itd.
A potem okazuje się, że Ci ludzie na co dzień nie są tacy jak na rekolekcjach, jak na różnych pielgrzymkach, okazuje sie, ze rzeczywistość u tych ludzi jest zupełnie innym światem.
Zakładają skórke tylko na dwa tygodnie, gdzie ma się codzienną Eucharystię, Jurtrznię i Nieszpory.
Ale po co to wszystko, skoro znowu się wraca. Może chwilę tym zyją, zanim napowrót utopia sie w rzeczywistości.
Nasuwa sie pytanie po co grać, czyż nie lepiej być sobą cały czas?
Dlatego nie wierzę w górnolotne zapewnienia. Dlatego do rekolekcji, gdzie ludzie się otwieraja mam dystans. Człowiek przed człowiekiem otwiera sie latami.
I mimo to, że wybieram sie na pielgrzymkę i chcę ją dobrze przeżyć, wiem, że spozoru wspaniali ludzie, procesje, modlitwy i apele w rzeczywistości nie sa takie, jakie je sobie wyobrażamy. I tyle.
Ufam ludziom, którzy są ludźmi na co dzień. (choć nie twierdzę, że wszyscy ludzie, którzy uczestniczą w rekolekcjach są źli, broń Boże)

Kuba

Agata

To prawda, co nie zaprzecza temu, że Ci ludzie, którzy uważają sie za prawdziwych chrześcijan, księża, ludzie, którzy niosą w sobie Chrystusa, którzy powinni być lepsi od 'przeciętnego' człowieka, którzy uczestniczą w rekolekcjach, nie zachowują sie jak ludzie.

Wolę wierzyć w Kościół w pojedynczym człowieku, a nie w ludziach, którzy czują sie Kościołem.

Może mam uprzedzenia, nie poprawka, mam uprzedzenia.
Może kiedyś uwierzę w instytucję Kościoła, na dzień dzisiajszy nie moge.

Tobie także życzę radości z pielgrzymowania.

PS Ja uwielbiam wstawać o godzinie czwartej!! (to nie było pisane z przekory)

Kuba

Agata powiedz mi, bo nie rozumiem: kogo masz za "przeciętnego zcłowieka"? Próbuję Ci przetłumaczyć, że na Kościół składają się zwykli ludzie ze swoimi wadami, przywarami itd. Owszem powinniśmy nad sobą pracować i wymagać od siebie!
Ja wcale nie uważam się za człowieka lepszego niż "przeciętny", mimo, że byłem na pielgrzymce, jestem od 9 lat ministarntem, należę do Oazy... Wcale nie przeszkadza mi to w tym, żeby być zwykłym, szarym człowiekiem! Ale pracuję nad sobą cały czas!

Agata

Sama do końca nie wiem, chyba Ci, którzy czują się Kościołem, którzy czynnie w nim uczestniczą.